„Dożywocie” w Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach

W niedzielę, 5 listopada na scenie siedleckiego Centrum Kultury i Sztuki w Siedlcach Teatr Klasyki Polskiej wystawił sztukę Aleksandra Fredry pt. „Dożywocie” w reżyserii Michała Chorosińskiego. Scenografię i kostiumy na potrzeby sztuki stworzyła Aleksandra Reda, a muzykę skomponował Marcin Pospieszalski. W spektaklu zagrali: Karolina Piwosz, Jarosław Gajewski, Henryk Gołębiewski, Mateusz Grydlik, Dariusz Kowalski, Paweł Lipnicki, Cezary Łukaszewicz, Radosław Osypiuk, Ksawery Szlenkier oraz Leszek Zduń.

Celem wystawienia sztuk Aleksandra Fredry podczas Festiwalu Fredrowskiego było pokazanie widzom przez Teatr Klasyki Polskiej cennego dorobku naszej kultury narodowej, w tym przypomnienie najwybitniejszych dramatów polskiej literatury dawnej.

Sztuka „Dożywocie” Aleksandra Fredry to komedia, która należy do jednych z najwybitniejszych utworów tego autora. Akcja przedstawia wydarzenia z życia Łatki, lichwiarza, głównego bohatera dramatu, który kupując dożywocie młodego panicza Leona Birbanckiego, może czerpać dochód z procentów jego majątku dopóki on żyje. Lichwiarz nie przewiduje jednak tego, że Leon Birbancki okaże się hulaką i nie będzie dbał ani o swój majątek, ani o swoje zdrowie. Łatka obawiając się śmierci Leona, stara się pozbyć nieudanej inwestycji, jednocześnie nie pozwalając mu odejść. W sztuce pojawia się też wątek miłosny związany z planami wzięcia za żonę przez lichwiarza pięknej Rózi. Dziewczyna jest pod silną presją zgodzenia się na małżeństwo ze względu na długi swego ojca Orgona wobec lichwiarza.

Świat przedstawiony w tej komedii bardzo przypomina nasz współczesny. Są w nim ukazane problemy, które w codziennym życiu dotyczą nas samych. Dużą rolę odgrywają w nim pieniądze, które w pewien sposób determinują zawiłe losy głównych bohaterów. Reżyser Michał Chorosiński podejmując próbę przeniesienia sztuki Fredry na deski teatralne świetnie dał sobie radę i jednocześnie pokazał, że można przypominać innym dorobek naszych artystów, zachowując jednocześnie przy tym autorską autonomię. Sam spektakl wciąga widza. Ogromne uznania dla całej obsady sztuki, w której gra sam dyrektor Teatru Klasyki Polskiej, Jarosław Gajewski. Wszyscy aktorzy grają równo i dynamicznie. Stworzony scenariusz zawiera liczne bawiące widza sytuacje i dialogi. Młodzież, która nie przepada za czytaniem obowiązkowych lektur, na pewno znajdzie tutaj coś dla siebie. Jest energicznie, muzycznie i klimatycznie. Atmosfery nadają sztuce atrybuty scenograficzne w postaci lampionów, beczek, dopracowane kostiumy oraz oświetlenie skupione na aktorach, pozostawiając przy tym resztę przestrzeni w półmroku.

W „Dożywociu” stykamy się nie tylko z komedią, ale także w rzeczywisty sposób możemy na scenie zobaczyć do czego może doprowadzić chciwość ludzka i chęć posiadania wartości materialnych. Mimo tylu lat dzielących napisanie przez Fredrę utworu, a naszym współczesnym światem, sztuka Fredry ukazuje wciąż dla nas aktualne problemy. Zarówno reżyser, jak i aktorzy świetnie sobie poradzili w stworzeniu bohaterów, których grają, a za pomocą sztuki postawili jednocześnie pytanie o to, czy nie warto przypadkiem w życiu postawić na wzajemne wsparcie i zrozumienie, zamiast wykorzystywać czyjąś bezradność czy niewiedzę.

Podsumowując, Teatr Klasyki Polskiej swoim spektaklem „Dożywocie” pokazał, że da się za pomocą sztuki przypominać dzieła wybitnych polskich artystów. Jednocześnie także pokazał sposób w jaki można za pomocą sztuki wyjść do młodszego odbiorcy i zachęcić go, by poszedł na spektakl i sam się przekonał czy pomaga on zrozumieć lekturę, która zdawała się początkowo nie do przejścia, a nawet wyciągnąć z niej cenne refleksje.