Msza św. w rocznicę śmierci biskupów siedleckich

W sobotę, 25 marca przypada kolejna rocznica śmierci Księży Biskupów: Biskupa Ignacego Świrskiego (+1968) oraz Biskupa Jana Wiktora Nowaka (+2002). Do wspólnej modlitwy w katedrze siedleckiej zapraszają duszpasterze.

Kuria Diecezjalna Siedlecka zachęca księży oraz wiernych świeckich do modlitwy w tym dniu za zmarłych biskupów.

Tego dnia w Kościele Katolickim obchodzimy Uroczystość Zwiastowania Pańskiego oraz Dzień Świętości Życia.
….......
Bp Ignacy Świrski (ur. 20 września 1885, zm. 25 marca 1968 w Siedlcach) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny siedlecki w latach 1946–1968, profesor Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Uniwersytetu Wileńskiego.

Urodzony w Ellern (Elerne) na Łotwie, w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był kapelanem. Na Uniwersytecie Wileńskim zajmował się głównie etyką małżeńską. Wykładał teologię moralną. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku.

12 kwietnia 1946 papież Pius XII mianował go biskupem diecezjalnym siedleckim. 30 czerwca 1946 został konsekrowany. 4 lipca 1946 odbył uroczysty ingres do katedry siedleckiej.

Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne.

Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach.
…...............
Bp Jan Wiktor Nowak (ur. 5 października 1931 w Toruniu, zm. 25 marca 2002 w Siedlcach) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1982–1996, biskup diecezjalny siedlecki w latach 1996–2002.

Urodził się 5 października 1931 roku w Toruniu. Był synem Jana, funkcjonariusza Policji Państwowej i Praksedy z domu Zielińskiej. Został ochrzczony w kościele Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w Toruniu. W warunkach okupacji niemieckiej przygotowywał się do Pierwszej Komunii św., którą przyjął już po zakończeniu II wojny światowej.
Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w 1951 zdał egzamin dojrzałości. Studia odbył w latach 1951–1956 w seminariach duchownych w Poznaniu i Gnieźnie. 25 maja 1956 w katedrze gnieźnieńskiej przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Franciszka Jedwabskiego.

Działalność naukowa i duszpasterska
W latach 1956–1959 był wikariuszem parafii w Nowej Wsi Wielkiej, potem w Smogulcu. W 1961 kard. Stefan Wyszyński, prymas Polski, wysłał go na studia specjalistyczne do Instytutu Katolickiego w Paryżu, a następnie na studia z teologii moralnej w Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. Uwieńczył je doktoratem z zakresu teologii w 1964.

Studiując w Rzymie, uczestniczył przy pracach soboru watykańskiego II. Po powrocie do kraju i archidiecezji gnieźnieńskiej został profesorem Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, a w latach 1970–1982 był rektorem tego seminarium.

Pełnił również szereg odpowiedzialnych funkcji w gnieźnieńskiej kurii metropolitalnej, m.in. kierownika Archidiecezjalnego Instytutu Pastoralnego, wchodził w skład kapituły przy kościele kolegiackim św. Jerzego w Gnieźnie oraz otrzymał godność prałata Jego Świątobliwości.